Abstrakt

Celem artykułu jest wyjaśnienie teologicznego sensu antytezy z 2 Kor 3,6: „litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia” w kontekście ciągu wielu antytez zawartych w 2 Kor 3,1-18. W perykopie tej św. Paweł broni godności swego apostolatu, a jego argumentacja opiera się na porównaniu posługi apostołów na rzecz Nowego Przymierza z posługą Mojżesza na rzecz Starego Przymierza. Dokonując analizy semantycznego pola „litery” i „Ducha”, można dojść do wniosku, że antyteza: „litera zabija, Duch zaś ożywia” jest metaforą zbawczej ekonomii Starego i Nowego Przymierza. Stare Przymierze nakładało na Izrael obowiązki, które zostały spisane literami na kamiennych tablicach, ale naród wybrany nigdy nie był im w pełni wierny. Słowa: „litera zabija” należy więc rozumieć w tym znaczeniu, że z powodu grzechu ludu posługa Mojżesza, ściśle związana z Prawem Bożym, stała się narzędziem sądu, śmierci i potępienia. Cechą charakterystyczną ekonomii Nowego Przymierza jest działanie Ducha Świętego. Jako Duch Boga żyjącego, jest On sprawcą nowego porządku zbawczego, w którym wierzący stają się uczestnikami życia wiecznego. Działając w sercu wierzących, umożliwia im dostąpienie przebaczenia grzechów i usprawiedliwienia. Słowa: „Duch ożywia” oznaczają więc, że Duch Święty, Duch ożywiający, jest w czasach głoszenia Ewangelii o Chrystusie źródłem nowego, duchowego życia chrześcijan.